O prezentach i chorobie

A prezenty. Cóż sama jestem w szoku bo w tym tygodniu prawie zakończę ten dział rozrywkowy. Oprócz prezentu dla chrześnicy ( niestety jej rodzice wciąż nie sprecyzowali co to ma być)  cała reszta została zakupiona i idzie już do mnie, a w przypadku Mężaha zostanie odebrana ze sklepu . Jak się okazało mój osobisty mąż całkiem przez przypadek (do tej pory jest całkowicie tego nieświadomy i pewnie do odpakowania prezentu będzie) sam powiedział co by chciał hahaha Nawet nie wiecie jak ja się cieszę bo prezent dla niego to zawsze co najmniej 2 tygodnie szukania, myślenia i w ogóle...  Bo do szczęścia wiele mu nie potrzeba, nie ma żadnego bzika, a to co mu potrzebne zwykle kupujemy na bieżąco.

Teściowa i mama w tym roku zostaną obdarowane ekologicznymi kosmetykami z miodem, które to  kurier grzecznie przywiezie jutro bodajże.

Prezenty dla dwóch siostrzenic oraz pewnej małej dziewczynki grzecznie czekają z tymi Mimisiowymi schowane w szafie.

Jeszcze zostało mi kupić papier i ładnie opakować.

No i oczywiście obowiązkowy kalenadarz i wieniec adwentowy. Jutro ostatnie zakupy i jedziemy z robotą. W tym roku adwent będzie trwał aż 28 dni także małe wyzwanie matkę czeka, a więcej radości dziecko haha

A wieniec jak co roku zrobimy w sobotę poprzedzającą pierwszą niedziele adwentową ( czyli już w tę sobotę) razem z Mimiśkiem. 

Teraz priorytet to kalendarz.  Sprawę o tyle komplikuje fakt, że Mimiś po dosłownie 2 dniach w przedszkolu w czwartek wieczorem dostał stanu podgoraczkowego i wielkiego kataru. O ile ze stanem podgoraczkowym wczoraj wieczorem się pożegnaliśmy to z katarem wrednym walczymy. Mamy czas do piątku bo w piątek fotograf w przedszkolu i trzeba modela dostarczyć żeby pamiątka była.

Niemniej jestem mega wkurzona. Ja naprawdę rozumiem, że praca, że co dwa dni wolnego szef nie da, że urlopu brak, nie wszyscy maja babcie, ciocie, męża, opiekunkę i w ogóle ale k...a czemu przez Was musi cierpieć MOJE dziecko!!! Moje to moje bo ja nie puszczę do przedszkola, utulę, zaopiekuję się, ale Wasze dzieci. Czy ktoś z Was rodziców ceniących prace ponad wszystko pomyślał jak taki biedny chory przedszkolak czuje się w przedszkolu wśród wrzeszczącej chmary dzieciaków z obcymi opiekunkami jak go tu i ówdzie boli, meczy gorączka, a najlepszym lekarstwem jest wtedy po prostu jak mama przytuli, potrzyma za rękę... po prostu będzie. Mama, ewentualnie tata nikt inny. Bo to najbliższe osoby. Ja wiem, że coś do garka trzeba włożyć i inaczej bym mówiła jakbym zapierdzielała co rano z wywieszonym jęzorem do pracy, ale bym tak nie dała rady. Wiem to bo jak moje dziecko choruje to ja płacze z nim, nie jestem w stanie nic zrobić. Ciągle sprawdzam, pytam, jestem przy nim, staram się jakoś pomóc. Nie mogłabym zostawić Go samego i iść sobie ot tak do pracy. Psychicznie bym nie wytrzymała.

Zanim zostałam mamą inaczej patrzyłam na te pracujące mamy i te chore dzieci w przedszkolu, ale odkąd mam swoje dziecko to za grosz współczucia nie mam bo niby czemu. One też maja gdzieś moje i swoje dziecko bo przyprowadzając swoje chore i to maskując jak się da byle wepchnąć do sali i mieć spokój ci rodzice nawet nie mają litości dla własnych dzieci to i nic dziwnego, że mają gdzieś obce, ale wkurza mnie też podejście przedszkolanek. Proszą i tyle. Wiadomo, że gadać każdy może, a i tak znajdzie się ktoś mądrzejszy.

Pamiętam jak za moich czasów (sześciolatka byłam wtedy) dziecko wchodziło do przedszkola, a tam stała pielęgniarka i lustrowała każde dziecko od góry do dołu. Coś nie tak i nawrotka do domu bez gadania. I był porządek.

A teraz trzymasz dziecko półtora albo dwa tygodnie w domu aby się wyleczyło jak najbardziej, a ono po dwóch dniach znowu coś łapie i cierpi.


Ech....