Przedprzedszkolny stres Matki

Chyba nigdy w życiu się tak nie denerwowałam. 

Mimiś wszem i wobec chwali się, że w poniedziałek idzie do przedszkola i doczekać się nie może a ja Matka przeżywam jak mrówka okres. Nosz cholera. Jeść nie mogę bo mnie tak brzuch boli, że obawiam się iż do poniedziałku nabawię się wrzodów żołądka. I wyć mi się chce. Czy to normalne?

Nie mogę uwierzyć, że mój malutki Syneczek idzie do przedszkola...

Cały czas myślę jak on tam sobie poradzi. Kurcze. Jedzenie to pikuś, o ile nie będzie zmuszany ( będę musiała wspomnieć o tym, że kategorycznie zabraniam zmuszania  i dziecko je tyle ile chce choćby to miały być tylko 3 łyżki zupy), z toalety całkowicie sam korzysta, ale zakładanie butów to problem. Na początku będę prosiła panie, ale wiem, że z obserwacji dzieci pewnie szybko sam załapie jak się to robi bo w domu idzie nam opornie.

Już wymyślam chyba.

Przed oczami mam same czarne scenariusze.

Boję się. 

Jednocześnie staram się wierzyć, że będzie wszystko dobrze.

Wierzę w mego Syna, że da sobie rade, ale kurcze....

ciężko mi z myślą, że już cały dzień nie będzie go w domu.

Kiedy do pójścia do przedszkola było daleko marzyłam żeby to było już, teraz marze, żeby było jeszcze tak daleko... 

Boże co ja zrobię w pustym domu?

Tak, wiem będę szukała pracy bo to mój cel numer 1. 

Chcę w końcu przynosić do domu własną kasę.

Robić coś dla siebie.

Ale boje się okropnie takiego całodziennego rozstania z Mimiśkiem.

Tak wiem, Mimiś zostaje na kilka godzin z moją Mamą, ale to nie to samo. Absolutnie. Przedszkole to wyższa szkoła jazdy...

Będzie dobrze?

Powiedzcie, że będzie dobrze?

Musi być.

Poradzę sobie...

Kurcze jakoś w Syna nie wątpię, gorzej ze mną. Trzymajcie kciuki abym przetrwała do poniedziałku, a jak Syno pójdzie do dzieci się nie posypała...

Dobre rady mile widziane,