...

Długo się przybierałam do napisania tego posta.

Nie jest to dla mnie łatwe.

Wciąż w mojej głowie brzmi to jedno pytanie: Dlaczego?. I boli serce, a dusza krwawi. Czuje jakby umarł kawałek mnie….

Jednak na co dzień otoczyłam się gruba skorupą i staram się aby było normalnie. Pomaga mi w tym czas. Może nie koi bólu w sercu i duszy, ale ukoił ten cielesny.

Pogodziłam się z tym co się stało. Jednak nigdy nie zapomnę i nie przestane zastanawiać się dlaczego?  Nie da się zapomnieć.

Wiem, że nikt, kto nie przeżył tego co ja nie wie jaki to ból, a przede wszystkim niemoc.  A jednocześnie wiem, że tak wiele kobiet znajduje się w podobnej do mnie sytuacji.

Boli.

Czuję taka pustkę.

A jednocześnie moc. Naprawdę. Bo kiedy po tym dniu wróciłam do domu i mogłam uściskać Mimiśka to poczułam, że nie mogę się zatracić w tym bólu. Że musze być tak bardzo silna ja nigdy. Dla mego Syna.  On jest. Tu i Teraz. On mnie potrzebuje. Potrzebuje tej szalonej, wesołej, silnej mamy, z którą można konie kraść.  I dla niego taka jestem. Pozbierałam się do kupy. Może nie od razu, ale stopniowo. Mężah miał w tym ogromną zasługę. Wiem teraz, że nie ważne co by się działo ja muszę być zawsze dla Mimisia. Może jak zawsze sadziłam tylko on jest nam pisany? Nie będę gdybała.

I nie będę ściemniała, że cały czas jestem taka silna. Jeszcze kiedy Mężah był w domu było łatwiej. Teraz kiedy wieczorami Mimiś śpi to wszystko do mnie wraca. Myśli są nieubłagane..

Szczęście w nieszczęściu polega na tym, że ostatnie kilka dni nie miałam siły myśleć nad czymkolwiek. Mimiś złapał anginę. Całe dwa dni w przedszkolu i o 10 rano dnia trzeciego zabrałam go z gorączką 38,5… Serce mi się krajało na widok mego cierpiącego dziecka.  I wtedy naszły mnie myśli, że co by było jakby to drugie urodziło się chore i musiałabym codziennie patrzeć na jego ból… Może w tej stracie był cel….  Nie wiem, ale jakoś lżej jest mi kiedy myślę, że tak musiało być. Że to było to lepsze wyjście. Że natura wie co robi i ten tam na górze też, że ten świat jest tak zbudowany, że czasami tak po prostu jest lepiej. Tak to jest skonstruowane, że z dwojga złego wybór pada to mniej złe.

Nie wiem, może to, że pogodziłam się z tym wszystkim i skupiam się na tu i teraz, a najbardziej na Mimiśku powoduje, że nie zamykam się w ani w sobie, ani w 4 ścianach.

I muszę się szczerze przyznać, że najtrudniejsze było dla mnie powiedzenie mojej siostrze. Bałam się tak bardzo bo ona jest w połowie ciąży. Nie chciałabym aby ich córeczce coś się stało, aby mojej siostrze coś się stało. A traf chciał, że akurat w dniu kiedy ja byłam w klinice ona miała wizytę i zobaczyła nasze auto…. To było dla mnie najstraszniejsze przeżycie tego dnia. Strach o nią.

Bo wszystko inne. Tak naprawdę musiało być. To było jakby niezależne ode mnie. Aczkolwiek miejsce i opieka była cudowna i na pewno dzięki temu teraz nie mam traumy. Mogłam bezpiecznie się cały czas czuć i spokojna wrócić do domu przytulić się do  Mimisia aby na staro/nowo czuć sens mojego życia.

Inni. Hmm… Czuje się trochę jak trędowata. Takie zgniłe jajko, bo oprócz pytań w stylu: Jak się czujesz, Czy wszystko w porządku? Zapada krepująca cisza. Jakbym ja i moje życie ograniczało się tylko do tego jednego tragicznego wydarzenia w moim życiu.  Za to zaskoczyło mnie jak może być bardzo normalnie kiedy ktoś nie wiem. Świat się nie zatrzymał, życie nie zwolniło, każdy ma swoje problemy i nie zwraca uwagi jak nie wie. Bo Ci, którzy nie wiedza traktują mnie normalnie. Nie ma krepującego milczenia, pytań o samopoczucie. Są konkretne sprawy. Czasami chciałabym im wykrzyczeć jaka tragedię przeżywam, ale za chwilę się opanowuję bo wiem, że to mój intymny ból. Oni wcale nie potrzebują tego wiedzieć. Nie jestem naznaczona nim. Moje ciało się zagoiło, nie ma żadnych zewnętrznych oznak moich przeżyć…

Staram się być sobą. Wewnętrzny ból nie zniknie tak szybko, ale świadomość, że mam tak ogromne wsparcie u Mimisia i  Mężaha (bo inni traktują mnie jeszcze jak zgniłe jajko, ale daje im czas bo to dla mojej najbliższej rodziny też nie jest łatwe) i oni robią absolutnie wszystko aby na mojej twarzy gościł uśmiech, powoduje, że wierzę, że reaguję na wszystko ze spokojem i żyję.

Na koniec chciałam podziękować Wam za wsparcie.

Niedługo wrócę. Może nie taka sama bo bardziej doświadczona i doceniająca jeszcze bardziej to co mam. Ale wrócę.