Hardcore...

Czuje się tak parszywie, że już bardziej nie można.

Źle mi.
Mimo, że okres wzmożonego rzygania mam za sobą ( o dziwo!), to i tak jest bardzo źle. No i muszę powiedzieć, ze pobiłam swój rekord z pierwszej ciąży. Z Mimiśkiem mój max wynosił 7 razy dziennie. Teraz tydzień temu było 8 razy. Po każdej próbie zjedzenia czegokolwiek i wypicia czegoś innego niż woda. Od zeszłego wtorku dzięki tabletkom na takie okazje moja aktywność klozetowa stopniowo malała. Także cieszę się z max trzykrotnych przytulanek z panią muszlą klozetową.
Niemniej ciągły ból głowy, mdłości, ucisk w brzuchu ( bez obaw to żołądek), niemożliwość zjedzenia czegokolwiek bez atrakcji żołądkowych, mięsowstręt ( tak ogromne mdłości mam od mięsa, że dziecku kanapkę z synecka oraz zwierzaki karmię na długim wdechu bo inaczej wiadomo gdzie się kończy), tak potworne zmęczenie, że usypiam po 10 razy dziennie ( bo mnie non stop Mimiś budzi po coś), a w nocy śpię od 20 do 7 rano ( czyli dokładnie jak Mimisiek), osłabienie, powodują, że mam wyrzuty sumienia względem Mimiśka bo zwyczajnie ma mam siły na zabawy z nim, bo samo przygotowanie posiłku dla niego to dla jest naprawdę wyzwanie. Także nie umiem się cieszyć z tej ciąży. No staram się, ale nijak nie dam rady. No i z tego powodu czuje się tak okropnie psychicznie, że wyć mi się chce. Bo co ze mnie za matka. Kocham Mimiśka nad życie, a tej drugiej istotki w brzuchu nie potrafię, bo ona kojarzy mi się jak na razie ze wszystkim co negatywne... z ograniczaniem mnie dla Mimisia, z bólem, złym samopoczuciem, z tym, że na nic absolutnie nic, nie mam siły i wiecznie się źle czuje. Sama nie wiem. To takie ciężkie i okropne. Może, żeby to byłą zaplanowana decyzja byłoby inaczej.... Niestety ten mój misz masz uczuciowy, taki kołowrotek psychiczny powoduje szok  z samego faktu, że cos co uważałam za całkowicie nie możliwe i co mój mózg oswoił jak całkiem normalny fakt stało się. Ot tak po prostu.

Mężah mnie nie rozumie. On i wszyscy w około się cieszą, a ja nie umiem.  Nikt nie wiem jak te wszystkie dolegliwości dają mi się wznak, nikt nie wie jak jest mi ciężko, bo niby skąd? W sumie to nikt nawet nie próbuje. Nawet tego nie chce. Jakoś lżej mi udawać, że wszystko jest dobrze niż się tłumaczyć bo się tego wstydzę, Ale ile można.

Już wiem, że z Mimiśkiem to ja miałam lajt. Rzygałam, ale potem mogłam spać... Rzygać i spać.
Teraz jest Mimiśiek, za którego jestem odpowiedzialna i muszę mimo, że ledwo stoję na nogach i kreci mi się w głowie, mdli mnie i rzygam, wstać i pomóc mu zrobić te kupkę, zrobić jeść, pobawić się z nim chociażby czytając co i tak poważnie nadwyręża moje siły. Zasypiam co chwile a on mnie budzi, a ja mam wyrzuty sumienia, że coś mu się mogło stać jak ja tak sobie odpłynęłam sama nie wiem kiedy.

No i jeszcze boli mnie okropnie gardło, a ja nawet nie mam siły jechać do apteki po jakieś przeklęte tabletki!

Czy mam pretensję do Mężaha? O jego pracę nie. Absolutnie. Aczkolwiek chyba w tym temacie jak bardzo bym chciała aby mój mąż codziennie po 17 wracał do domu i mnie odciążał chociażby od zrobieniu kolacji Mimiśkowi nie wie nikt. Niestety jak mieć przesrane to na całej linii.



* Mimisiek nie chodzi do przedszkola bo kaszlał jak gruźlik i smarkał i prewencyjnie chcę go zatrzymać i dobrze wyleczyć bo kuźwa niedoleczone to, to mi się może ciągnąć do usranej śmierci. Wolę raz się przemęczyć i jego też niż co tydzień słuchać nowego odnawiającego się kaszlu gruźlika, który nie daje spać po nocach nikomu.



Ok wyżaliłam się.
Ciut mi lżej....

Idę chyba sobie porzygać.
Na żołądku tez będzie lżej.

 Byle dotrwać do jutra bo Mężah wraca...A potem liczę, że będzie lepiej



P.S. Ja wiem, że modne jest cukierkowe opisywanie ciąży, ale kuźwa jak moja taka nie jest i nigdy nie będzie to ściemniać nie zamierzam.