Poroniłaś, urodzisz chore dziecko, starciłaś dziecko - już nie musisz leżeć na sali z matkami zdrowych dzieci czyli czy do polskich szpitali zawita ludzkie traktowanie kobiet w takich trudnych sytuacjach?

Kobieta, która straciła dziecko, nie powinna przebywać w sali razem z innymi ciężarnymi lub kobietami, które urodziły zdrowe dzieci - to jeden z zapisów standardów opieki okołoporodowej w sytuacji niepowodzeń położniczych, które zaakceptował minister zdrowia, Marian Zembala.

Alleluja chciałoby się rzec. Ale kurwa (nie nie obrażajcie się za klnięcie) czy do takich ludzkich odruchów trzeba aż standardów opieki okołoporodowej. Widać w naszym kraju tak, bo o ludzkich odruchach wiele kobiet w tej jakże trudnej sytuacji może pomarzyć. Ja miałam szczęście w tej tragicznej dla nas sytuacji. Poroniłam. Straciłam swoje dziecko. Ale ani przez chwile nie czułam się sponiewierana, opuszczona czy gorsza. Trafiłam na NFZ (żeby była jasność) do prywatnej kliniki, w której przyjmuje moja pani doktor. Od razu zostaliśmy skierowani do jednoosobowej sali, gdzie miałam pełną prywatność, intymność i komfort. Opiekowała się mną jedna położna i moja pani doktor. Żadnych pielgrzymek, spokój i ogromna troskliwość i takt. Tak wyglądał mój kontakt z personelem. Dbali aby było mi możliwie najwygodniej i abym nie cierpiała. Ani przez sekundę nie czułam się gorsza. Nikt mnie nie poganiał, nic nie kazał, nie krzyczał... 

Kiedy jechałam na salę operacyjną do mojej pani doktorki podeszła kobieta której córka tylko co urodziła i zaczęła wypytywać o dziecko. Pani doktor autentycznie się zmieszała i chciała ją jak najszybciej odpędzić. A kiedy ta odeszła najzwyczajniej w świecie mnie przeprosiła za tą sytuację.

Po zabiegu, po tym jak się przespałam nikt mnie nie wyganiał. Wręcz przeciwnie. Zaproponowano i gorącą herbatę i kisiel, jako, że cały dzień byłam bez jedzenia i praktycznie picia.  A także prysznic, żeby się odświeżyć.

Ani przez chwilę nie czułam się jak ktoś gorszy wręcz przeciwnie czułam się jakbym była bardziej szczególną pacjentką, o która trzeba inaczej zadbać bo ja nie wyjdę stamtąd szczęśliwa. Wręcz przeciwnie.

Niestety wiem, że wiele kobiet nie ma takiego szczęścia w tym nieszczęściu, które je spotyka. Często są przez personel medyczny i lekarzy traktowane jak ktoś gorszej kategorii bo nie wyjdą ze szpitala z zawiniątkiem. Wyjdą puste, poranione, opuszczone, zmieszane z błotem, jak przedmiot do przestawiania, czekania, bo co ich kolejne pół godziny zbawi. Wyjdą z wielką traumą bo nikt, kto tracąc własne dziecko widzi inną mamę z różowym, plączącym noworodkiem nie jest w stanie znieść tego bez uszczerbku dla psychiki. Ja się pytam czemu żeby to dostrzec trzeba jakiś specjalnych rozporządzeń. Kurwa przecież strata dziecka boli tak bardzo mocno, że nikt nie jest w stanie opisać tego bólu. Analogicznie informacja o chorym dziecku jest tak samo tragiczna. Kobieta to nie pieprzony inkubator, który sobie można włączać i wyłączać. Strata i tak ciężka wiadomość boli. Okrutnie. A płaczące noworodki czy dźwięki bicia serduszka na ktg działają na psychikę i tak zszarpaną tak, że depresja gotowa. Dlaczego w naszym pierdolonym kraju trzeba rozporządzeń by pieprzona służba zdrowia zrozumiała tak proste rzeczy. Ale widać trzeba i chwała za to byłemu ministrowi zdrowia, że choć na koniec wykonał jakiś ludzki gest w stronę tych kobiet, które przeżywając tak ogromną traumę i nie są w stanie walczyć o szacunek. O intymność w swoim bólu.

Wiem co mówię bo sama to przeżyłam i nie wyobrażam sobie jakbym miała trafić do zwykłego szpitala. Bo pewnie dzisiaj nie siedziałabym w domu z moim synem, nie byłabym w stanie iść na zajęcia, nie pogodziłabym się z tym co się stało. Wiem jak wiele mi dała troskliwa i pełna szacunku opieka położnych i lekarki w tych ciężkich chwilach. I wiem, że każda kobieta zasługuje na to aby mieć szacunek i intymność i troskę w tych trudnych chwilach......

Dobrze, że ktoś to w końcu zauważył. szkoda, że tak późno...