Samotne święta żony kierowcy

Święta, święta i po świętach...

Prawie, ale jakby już po.

Ja się cieszę, że to koniec świętowania.

Dla mnie ta Wielkanoc była smutna.

Kiedy w środę Mężah odebrał telefon od dyspozytora z informacją, że w sobotę jedzie natychmiast zrobiło mi się tak bardzo smutno, że tego nie da się opisać. Bo to taki specyficzny rodzaj smutku, który znają tylko żony kierowców zawodowych.

Mężah nie musiał nic mówić. Już jak zadzwonił ten telefon wiedziałam, że te święta spędzimy osobno. On w kabinie ciężarówki, swoim drugim domu, a ja z Mimiśkiem u rodziny i na wyjazdach.

Wyjechał w sobotę z rana....

Źle mi było i jest...

O ile jeszcze w sobotę miałam pełne ręce pracy przy torcie, kurczaku na niedzielny obiad ( bo siostra robiła śniadanie, a ja obiad), byliśmy święcić koszyczek z pokarmami to czas upłynął mi szybko i za bardzo nie miałam go aby rozmyślać. Niestety zupełnie inaczej było w niedziele. Kiedy zasiedliśmy do uroczyście nakrytego stołu aby w rodzinnym gronie zjeść świąteczne śniadanie uderzał mnie brak męża. Miałam ochotę płakać. Ja tu przy suto zastawionym stole z dosłownie wszystkim z tłumem ludzi (w sumie było nas siedmioro), a on tam sam w kabinie ciężarówki z ograniczonym wyborem posiłku i na szybko bo musi zaraz jechać bo oczywiście czas goni, awizacja jest i musi zdążyć. Ta myśl jest tak przygnębiająca że nawet nie wiem i nie będę próbowała ubrać tego w słowa bo się nie da. Inaczej jest na co dzień. Nie powiem, że lekko, ale lżej. W święta tę jego pracę, brak męża i taty, ja i Mimiś odczuwamy naprawdę silnie. Na co dzień też, ale w święta każdy zawsze pyta gdzie jest Mężah i czemu go nie ma i to boleśnie uświadamia, drąży  przypomina, że on tam gdzieś, tysiące kilometrów od nas w kabinie swojej ciężarówki jest, jedzie. Wiezie mięso, abo Kowalski z Niemiec, Włoch, Bośni, Holandii czy innego kraju miał co jeść, a z powrotem wiezie coś do Polski do naszych sklepów, aby każdy z nas mógł o każdej porze iść do sklepu i kupić to co potrzebuje. Taki mój mąż i tysiące innych mężów i nie mężów jedzie. W światek, piątek czy niedziele, 7 dni w tygodniu, cały rok, całą dobę. Zostawiając swoje żony, dzieci, domy, jadą. Ryzykując często życie, będąc niedoceniani, gnojeni... Ale oni jadą. Twardo. Abo dowieźć towar do celu.

W tym czasie w domach czekają na nich żony i dzieci. Ja odliczam dni, a potem godziny do powrotu Mężaha. modle się, aby nie miał żadnych trudnych sytuacji, aby bezpiecznie dojechał do miejsca rozładunku i potem wrócił do mnie. Tęsknię. Rozmyślam.

A w taki wieczór jak dziś, kiedy wokół panuje cisza i spokój marze o wtuleniu się w Męża. O rozmowie, wspólnym obejrzeniu filmu. O sexie.  O tym aby nie być sama.... bo ta cisza.....

------------------------------------------------